🎍 Jan Janek Nie Jest Wcale Tekst

Sprawdź o czym jest tekst piosenki anioły nagranej przez Jan-rapowanie. Na Groove.pl znajdziesz najdokładniejsze tekstowo tłumaczenia piosenek w polskim Internecie. Wyróżniamy się unikalnymi interpretacjami tekstów, które pozwolą Ci na dokładne zrozumienie przekazu Twoich ulubionych piosenek. Mija mi kolejny rok, już tak nie mogę dłużej, nie chce tak żyć, Nie chce być tym kim" JANEK NIE JEST WCALE - Jan-rapowanie "Chciałaś uciec na chwilę, bo czas biegnie szybciej A nie wolniej, jak mój dotyk, kiedy wkładam ci pod bluzkę dłonie Pod twoją ulubioną bluzkę zanim uśnie któreś z nas Ty się cieszysz, kiedy widzisz JAN - JANEK NIE JEST WCALE TEKST - YouTube 0:00 / 3:19 JAN - JANEK NIE JEST WCALE TEKST VIKSX 2.28K subscribers Subscribe 16K 1M views 2 years ago zachęcam do zostawienia subskrypcji i W utworze jest poruszany temat walk powstańczych, walki o wolność oraz życia pod zaborami, co zbliża powieść do epopei i rozbudza w czytelniku świadomość narodową. „Nad Niemnem” jest również wyrazem rozczarowania walką o niepodległość oraz ideami wczesnego pozytywizmu. Powieść ukazywała się w odcinkach w „Tygodniku Już nie będę czuł się sam. Z przyjacielem żyć jest raźniej, Raźniej czas popłynie nam. Wszystko w lot Miau-miau Chwyta kot Miau-miau Co za kot Miau-miau Kot na chwał Miau-miau Zejdzmy nad rzeczułkę Wymoczę w wodzie bułkę I zjemy ją na spółkę. Kot: Miau-miau! Za bułkę dzięki, Wystarczy kęs maleńki. Janek: Ojej! Po ludzku Następnego dnia Dowgiałło poprosił znajomego, żeby odbił na powielaczu kilka egzemplarzy ballady i rozdał tekst kolegom z podziemia. Z oczywistych powodów nie podał na ulotkach swojego nazwiska, więc kiedy ballada zaczęła krążyć z rąk do rąk, a potem pojawiała się w drugim obiegu, nikt nie wiedział, kto jest jej autorem. Sosnowiec jest z niego tak dumy, że centralnym punktem miasta jest Plac Kiepury, z charakterystycznym pomnikiem chłopaka z Sosnowca. To nie pierwszy pomnik Mistrza w jego rodzinnym mieście. Z Jan - Si esto es amor - tekst piosenki, tłumaczenie piosenki i teledysk. Nie mam jeszcze konta; Jan - Numer dla świń . 3. Jan - Janek nie jest wcale . 4 Lyrics, Meaning & Videos: Jada, jada misie, Czarny baranie, Krasnoludki, A, a, kotki dwa, Tancowaly dwa Michaly, Byl sobie krol, Jedzie pociag z daleka, Jada, jada Czarno na białym Lyrics: Skasowałem wszystkie kontakty, teraz widzę czarno na białym / Jestem trochę bliżej prawdy, ilu Was wszystkich jest / Powinienem skupić się na tym, że w sumie Janek Traczyk - Już Wiem - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk. Znów podjeżdżam sprawdzić, czy się u Ciebie świeci. A to zbieg okoliczności, dobry duch. Jeśli czegoś się obawiasz, czegokolwiek się boisz. Patrzę, reaguję, nic ci nie grozi. Będę drogowskazem, kiedy tylko zabłądzisz. Wiatrem w twoich żaglach i kołem ratunkowym. Będę twoim "ale szczęście", będę twoim "z głowy". YhNsrGc. Chciałaś uciec na chwilę, bo czas biegnie szybciej A nie wolniej, jak mój dotyk, kiedy wkładam Ci pod bluzkę dłonie Pod twoją ulubioną bluzkę zanim uśnie któreś z nas Ty się cieszysz, kiedy widzisz uśmiech, który znasz I nie kręcisz dupą jak laski w klipach I nie jesteś Barbie, trzymasz mnie za rękę i przegryzasz moje wargi Napij się jeszcze Jasiu, mówisz szeptem Miało nie być tego, ale znów mięknę Widzę Cię jak przez bletkę i butelkę razem wzięte Chłopaki się śmieją coś tam, że nietrzeźwy bengier Masz to w dupie szczerze, wiesz jaki jestem mała Będziesz wspominać z uśmiechem, a nie płakać, dramat Wiemy, że nie dorosłem, lepiej nie zachodź w ciążę Bo nie wiem czy z tym faktem umiałbym postąpić mądrze Fajnie, by było jakbyś teraz dała buzi Nie pcham szmat jak Maja Putzi, Ty masz mała luzik Byłoby lepiej i nie zapominaj, że zawsze się kończy to co się zaczyna Lubisz moje słowa, przypał, zawsze byłem gorszy w czynach Chyba w sumie chyba, Ty mnie całujesz a ja się rozpływam, bywa I na do widzenia mówisz, że powtórka lada moment Kurwa, jak ja się Tobą jaram, ja pierdolę Piszę numer o Tobie maluch mogę przysiąc Inna sprawa, że Ciebie tutaj jest tak z tysiąc Inna sprawa, że Cię serio lubię i szanuję Uwierz, nie mam złych intencji Janek nie jest wcale Piszę numer o Tobie maluch mogę przysiąc Inna sprawa, że Ciebie tutaj jest tak z tysiąc Inna sprawa, że Cię serio lubię i szanuję Uwierz, nie mam złych intencji Janek nie jest wcale Ta noc to nasz czas, jesteśmy aż tak wysoko Jest naprawdę spoko, foko, masz luzik vibe Wiesz, się czuje takie rzeczy Oni pokażą Ci papier, a ja Ci pokaże zeszyt Kilkaset kartek, wersów na nich cały ja Nie musisz mnie już rozbierać, bo się czuję nagi, ta Nie palę jointów, ale z Tobą chciałbym to zrobić Ogólnie rzecz biorąc, z Tobą chciałbym to zrobić Jan-rapowanie oprócz najoryginalniejszego pseudonimu w polskim podziemiu wyróżnił się także niepowtarzalnym klimatem i sposobem pisania wersów. Po paru dobrze przyjętych premierach na kanale youtube Karawana było dla mnie pewne, że debiut młodego Janka jest kwestią zaledwie paru miesięcy. No i się stało. Poczynając od głośnego wejścia do akcji promocyjnej SB Starter, poprzez nawiązanie współpracy z producentem Nocnym, aż po inwestycję Solara i Białasa w jego długogrający debiut. W taki sposób narodziła się “Nocna Zmjana”. Nie gadamy o mądrościach, bo one nas chuj obchodzą Nie jesteśmy głupi, ale nie czaimy po co, ta I nie gadaj nic o skillach Te numery mają klimat taki, że się nie wymigasz, yo Wspomniałem już o ciekawej liryce w numerach Janka, rozwińmy temat. Wyraźne odchodzi ona od standardowej bądź jak kto woli, ogólnie przyjętej konwencji. Na papierze nie wygląda to wcale jak tekst piosenki. Porównałbym to bardziej do luźno prowadzonej konwersacji na messengerze, i to takiej z dobrym kumplem. Szczególnie to widać na początku “Niech to usłyszą”. Ten ciekawy zabieg spowodował też, że Ilość wersów rzadko trafia w 16, a zawrotki w tym samym utworze potrafią być wyraźnie znacząco różnej długości. Na jakiej podstawie ma to rację bytu? Buduje to znakomity klimat. Bije od tego szczerość i zgubiona przez młodych raperów w ostatnich latach podwórkowość. Cierpi na tym niestety całość materiału, przez zupełny brak spójność. Czy vibe numeru może nadrobić ogólny nieład? Przejdźmy dalej. Zdecydowanie na plus natomiast idzie mnoga ilość followupów. Poczynając od nawiązań do twórczości Karawana, przez Solara, aż po samego siebie. Rzadko już się spotyka tak ciekawie zawarte smaczki, niebędące zarazem przesądzone czy wciskane na siłę (zresztą napisałem już o tym felieton jakiś czas temu). Jankowi niewątpliwie wychodzi to nadzwyczaj naturalnie. Zwróciłbym też uwagę na sposób rapowania, który podpięty może być zarówno pod nową i starą szkołę rapu. Chociaż Nocny zaserwował nam paczkę bardzo newschoolowych produkcji, podtrzymując tym nowoczesny charakter albumu, to Janek postawił na dość mieszaną konwencję. Goście na płycie również stricte powiązani ze świeżymi brzmieniami, wcale nie mieli zamiaru z nich tutaj zrezygnować. Kocham morze one mi kojarzy z wolnością Nie używam słowa starość dla mnie to będzie dorosłość Pierwsze single z “Nocnej Zmjany” trafiły do nas ponad rok przed wydaniem albumu, co wprowadziło sporo kluczowych treści. Poziom, jaki reprezentuje sobą raper jest okropnie tangensonoidalny. Gołym okiem widać, że numery nie zostały ułożone w kolejności chronologicznej. Jest to przypadłość charakteryzująca bardzo szybko rozwijających się muzyków, więc w czym problem? Tacy artyści zaliczają bardzo szybki progress oraz nie przestają szukają nowych ścieżek i rozwiązań. Oczywiste jest, że nie dostaniemy już takich tracków jak tytułowa “Nocna Zmjana”. Są one jedynie eksperymentem, a w tym przypadku nieudolnym. Rodzi się więc ponowny brak spójności i zdecydowania. Janek nie jest jeszcze na tyle doświadczonym muzykiem, aby na przestrzeni paru miesięcy utrzymać jedną myśl, a jest to kluczowy fundament do stworzenia dobrego albumu. Spójrzmy na zagraniczną scenę. XXXTentacion, aż do premiery “17” każdy swój krążek otagował jako mixtape. Przez ten prosty zabieg, inaczej słuchacze podchodzili do jego twórczości. Inaczej również spojrzeli na nią przy premierze “?” wydanej jako legalny sklepowy album. Słowo, dałbym wiele, żeby nie być sobą Żeby stać się inną osobą Wybrać losowo, a jest wiele osób które chciałyby być mną Nie oszukujmy się, “Nocna Zmjana” to wyjątkowy materiał pod wieloma względami. Ma wiele niedociągnięć, jednak nadrabiany jest on poniekąd wielkim talentem i pomysłowością młodego Janka. Nocny odwalił kawał dobrej roboty, umożliwiając raperowi rozwój na wielu nowych płaszczyznach oraz dobrze znanych rejonach. Panowie z pewnością potrafią razem zrobić kawał dobrej roboty i całe szczęście nie wygląda na to, żeby mieli zamiar przestać to dalej robić. Czekam więc z niecierpliwością na kontynuację “Nocnej Zmjany” i dalszy rozwój zawodnika SBM. Co dalej? Z dużym procentem prawdopodobności obstawić możemy sklepowy debiut młodego Janka, zapewne dalej w duecie z Nocnym. Chociaż Jan-Szpakowanie również nie jest wykluczony. – Ciągle płaci składki. Nadal jest wśród nas – mówi nam jeden z wpływowych parlamentarzystów PO. Choć Jan Rokita przywdział ostatnio płaszcz komentatora wydarzeń politycznych, Fakt ustalił, że były polityk PO nadal jest w samym ich sercu. A to dlatego, że nadal płaci partyjne składki i wcale oficjalnie nie zrezygnował z członkostwa w Platformie Obywatelskiej. – Janek po prostu nie potrafi się z nami rozstać – zdradził nam jeden z wpływowych polityków Platformy. I tak potwierdzają się plotki, że Jan Maria Rokita nie przestał planować powrotu do polityki. Jego żona Nelli widziałaby go chętnie w Polsce XXI. Były poseł PO widywany jest często z politykami z tego ugrupowania. Czyżby czekała nas niespodzianka w wyścigu o prezydencki fotel? Sprawdź o czym jest tekst piosenki Janek nie jest wcale nagranej przez Jan-rapowanie. Na znajdziesz najdokładniejsze tekstowo tłumaczenia piosenek w polskim Internecie. Wyróżniamy się unikalnymi interpretacjami tekstów, które pozwolą Ci na dokładne zrozumienie przekazu Twoich ulubionych piosenek. I. Pałac Radomickich w Gdeczu wyszedł prawie obronnie z opałów wielkiej wojny. Wykosztował się na przyjęcia bohaterów rozmaitego kalibru, to jedno mających wspólnego, że wszyscy mieli dobry apetyt i nieugaszone pragnienie; osuszyły się znacznie piwnice pałacowe, przerzedło w stajniach i oborach, zapodziały się niektóre dzieła sztuki, pozostawione na widoku, a ponętne dla Niemców, namiętnych kolekcjonerów. Ale ostatecznie, po przejściu huraganu, po kilku latach marnego dochodu, pałac stał nie spalony, ani zbombardowany, a tłuste role folwarków zaczęły znowu rodzić swym odwiecznym dziedzicom. W parę lat po pokoju wersalskim nie było już w Gdeczu śladów wojny. Zakwitło życie pałacowe, rodzinne i sąsiedzkie na starą modłę. Pan Ambroży Radomicki był tęgim i umiejętnym agronomem, dużo młodsza jego żona, Wercia — mistrzynią w zarządzaniu życiem pałacowem, a przytem bardzo piękną i otoczoną hołdami panią. Pomimo kilku lat wspólnego pożycia państwo Radomiccy nie mieli jeszcze dzieci. Tryb życia w Gdeczu nie zadziwiał bliskich sąsiadów, którzy utrzymywali się w swoich dworach mniej więcej na tym samym poziomie, ale wprowadza! w zdumienie przybyszów z innych, spustoszonych ziem Rzeczypospolitej. Z tych jedni już zgodzili się na zredukowanie potrzeb i przywyknień, inni z przymusu dźwigali czarną nędzę i żałobę po życiu pańskiem, niepowrotnie minionem. Tu zaś zastawali dostatek obfity, pracę natężoną, maszyny w wartkim ruchu, obok przepychu życia dworskiego, w kraju kwitnącym, gdzie przylegle wsie były dostatnie i nie zazdrosne, a miasta pulsowały zdrowiem i siłą rozrostu. Jan Skumin, chociaż gościł w Gdeczu już od paru miesięcy, nie ochłonął jeszcze z przejmującego wrażenia, które mu sprawiała Wielkopolska, pierwszy raz oglądana zbliska i przez czas dłuższy. Pochodził z Litwy, z możnej tam rodziny, dzisiaj ograbionej doszczętnie i wygnanej z dziedzicznych włości. Przeżył temi czasy okrutne losy tego nieszczęsnego pokolenia ziemian, które tłum bezmyślny wyzuł z odwiecznych siedzib, niszcząc przez to kwiat i chlubę i cywilizację swej rasy. Utraciwszy nadzieję pomyślnej zmiany, Skumin starał się zapom nieć o swej preegzystencji w kraju szczęśliwości, ale nie zdołał dotychczas znaleźć miejsca choćby spokojnego dobrobytu w szerszej ojczyźnie. Gościna w Gdeczu, u dalekich krewnych, była mu tym czasowym narkotykiem dla złagodzenia moralnego rozstroju, w który go wprawiły ponure przemiany losowe. Tego rozstroju mało kto się domyślał. Janek doskonale nosił maskę beztroski i swobody, że zaś był kawalerem trzydziestopięcioletnim, przystojnym i rasowym, łatwo mu wszyscy przebaczali jego bezroboczość. Pod wieczór upalnego dnia sierpniowego Janek stał sam przed frontem głównym pałacu gdeckiego, który ogromną klamrą oficyn i atynencyj, połączonych arkadami, okalał podwórze. Wokoło podjazdow ego kręgu, strojnego w kwietne floresy, służba stajenna oprowadzała konie. Nie czyniono tego dla Skumina; zwyczaj był stały w Gdeczu tej parady końskiej przed wieczorem. Ale Janek interesował się końmi, znał już wszystkie; pomimo to porozumiewał się z masztalerzem i pachołkami co do wyrabiania się takiego tam dwulatka, lub żartości źrebnej klaczy. Służba odpowiadała grzecznie młodemu hrabiemu, wiedząc, że jest w kuzynostwie z „naszym hrabią“, a sądząc też, że na wyjezdnem da grubsze napiwki tym, którzy go wozili, albo podawali mu konie wierzchowe. Nie wiedzieli zaś, że hrabia Skumin ma dzisiaj mniej pieniędzy, niż masztalerz w Gdeczu. Przeszły już po kilkakroć wokoło trawnika białe araby i ciemne angliki, wielkie trakeny i korsykańskie kuce — odprowadzono je do stajen — nie było już o czem mówić. Janek zapatrzył się w lukę między budynkami i drzewami, przez którą przebłyskiwało zdaleka zżęte pole oziminy; układano na niem wielką stertę zboża. Robota szła składnie i szybko, z pomocą elewatorów elektrycznych. Janek pomyślał, że u niego, w Hołojsku, nie stawiali stert w polu, ale brali zboże na wozy i zwozili do stodół. Po drogach wlokły się wozy, ciągnione przez krępe mierzyny żmudzkie, które przepadały, niby grube szczury, pod przygniatającym je ładunkiem złotych snopów. Słoma czepiała się drzew przydrożnych, padała i na drogę, a zarazem rozsypywało się i trochę ziarna... Tu jest praktyczniej, ale tam było milej... Pociągnął z lubością powietrza, które zdało mu się przynosić stamtąd, od dalekiej sterty, błogosławioną woń chlebowego ziarna. — Ale pachnie tak samo — rzekł głośno i oczy mgłą mu zaszły. — A Janek komponuje tu pewno wiersze? — usłyszał głos pani Werci, która stanęła we drzwiach głównych pałacu, ubrana w kostjum myśliwski barwy leśnej, ze sztucerem, przerzuconym przez ramię. Trochę zaskoczony, Janek nic nie odpowiedział, skłonił się tylko, jakby potwierdzał. Więc pani Radomicka zaczęła znowu: — Jedziemy za dziesięć m inut na podjazd kozła. Chcę zobaczyć, jak strzelasz; pojedziesz ze mną. Śpiesz się. Janek zrozumiał, że powinienby się przebrać do lasu, ale nie chciał się przyznać, że nie posiada właściwego stroju, ani rynsztunku myśliwskiego. Rzekł więc wykrętnie: — Las chyba suchy, gdzie pojedziemy? — Suchy, jak to podwórze. — Więc zmienię tylko trzewiki. Ale dajcie mi strzelbę. — Dam ci sztucer od pary z tym moim. Powiedz Antoniemu, żeby ci przyniósł sztucer Nr. 2. Skumin znikł w pałacu, a tymczasem na podjazd wysypało się kilkanaście osób domowych i przyjezdnych. Trzej panowie przybrani byli do lasu, ze strzelbami. Oprócz pani Werci, którą liczono za strzelca, trzy inne panie, w tualetach rozmaitych, wybierały się do lasu bez strzelb, dla przeszkadzania myśliwym. Zjawiła się i urocza staruszka, panna Radomicka, wysokiego rodu, lecz drobnego wzrostu, którą z tego powodu nazywano „ciocią Figą“. Nie pojedzie do lasu, lecz przyjrzy się odjazdowi, bierze bowiem udział we wszystkich ruchach i zabawach towarzystwa, ku swojemu i powszechnemu zadowoleniu. Tym czasem od stajen zbliżały się cztery bliźniacze bryki „podjazdowe“, niskie, wygodne do wsiadania i wysiadania, z łożyskami na strzelby przed głównem siedzeniem, i miarowym kłusem pięknych koni zajeżdżały przed pałac. Ale z innej strony dojeżdżał człowiek byle jak ubrany, na mizernym koniu, z pewnością nie dworski, odbijający prostactwem od wykwintnego towarzystwa. Zeskoczył z konia, dobył z zanadrza telegram i szukał przez chwilę oczyma: — Do rąk własnych jaśnie hrabiego Radomickiego... Pan Ambroży był też przy strzelbie i wyglądał wspaniale, jako generał wyprawy, trochę z pruska, z powodu sztywności karku i energji spojrzenia, ale po przeczytaniu depeszy zaklął iście po polsku: — Psiakrew! Zawsze w ostatniej chwilil — Dlaczego nie podano mi depeszy przez telefon do Gdecza?.. Posłaniec nie wiedział. Ambroży zwrócił się do gości: — Nie mogę jechać do lasu. Przed zmierzchem muszę się znaleźć w Poznaniu. Posypały się protesty, typowe dla towarzystw rozbawionych: — Daj pokój! — Czy katastrofa? — Poznań nie ucieknie i t. p. — Ludzie, których mam spotkać, wyjeżdżają dziś w nocy zagranicę. Wercia lepiej, niż ja, zaprowadzi was na dobre miejsca. Protesty umilkły, wiedziano bowiem, że Radomicki nie poświęci dla polowania ważnych interesów. Na pierwszej bryczce umieściła się pani Wercia ze Skuminem, na trzech następnych inne pary — i kompanja pomknęła wesoło do lasu. Radomicki kazał sobie podać natychmiast samochód, który za godzinę mógł dojechać do Poznania. W oczekiwaniu samochodu usiadł w hall’u, obok drobnej cioci. — Zabijasz się robotą, Broziu — mówiła troskliwie staruszka. — Zabijam się, mówi ciocia? — Jabym właśnie nie żył bez roboty. I cóż to za robota? Jeżeli tych panów dosięgnę zaraz, mogę na wieczerzę być zpowrotem w domu. Zabrzmiał przed frontem sygnał samochodu. Nie była to kompanja łowiecka awanturnicza, pełna dzikiej ochoty i typów oryginalnych z usposobienia i ubrania, najeżona strzelbami rozmaitemi, stłoczona razem z psami, skomlącemi niecierpliwie do rozkoszy łowów, jak owe starożytne wyprawy z ogarami do wielkich lasów na kresach wschodnich. Ani to metodycznie zorganizowana rzeź drobnej i średniej zwierzyny na polach wielkiej kultury, strzeleckich popisów i zazdrosnych rekordów. Była sobie taka uzbrojona przejażdżka, pośrednia między kołysanką powozową, sennym flirtem, a sportem myśliwskim. Nawet chłopi, zbierający zboże z pól, nie zdawali sobie odrazu sprawy, poco dziedzice z kumami wybrali się w pole; przywykli zresztą oglądać wałęsanie się państwa po drogach w paradnych cugach, że to ani ludzie, ani konie nie mają nic lepszego do roboty. Niecierpliwym kłusem wypoczętych koni sunęły bryczki po wybornej szosie, gęsto obsadzonej drzewami owocowemi. Czerwone wiśnie wyglądały z listowia, zalecając się do smaku, lecz nie nęciły przejeżdżających, gdyż widok ten był niezmiernie pospolity w okolicy, zbiór zaś owoców przydrożnych wydzierżawiony kontraktowo przedsiębiorcom. Gdy powozy zjechały na boczną drogę, ta okazała się również ubitą i gładką, założoną regularnie, nie zaś wytkniętą przez odwiecznego pioniera, a wyjeżdżoną przez stada naśladowców. Ucichały rozmowy i śmiechy w powozach, zbliżano się bowiem do dzisiejszego celu wyprawy, do tak zwanej Winnej Góry. Była to rozległa wydma gruntu, pokryta lasem, tem bardziej ciągnąca oczy, że kraj był naokoło płaski. Po upale i lekkim kurzu równiny, wjeżdżało się z rozkoszą pod cienie sosnowe, przepojone wonią żywiczną, o tej porze dnia przedwieczornej. Na brzegu lasu zatrzymały się powozy, a pani Wercia, trzymająca dowództwo, zarządziła rozmieszczenie myśliwych, dając instrukcje woźnicom. Dwie bryczki wysłała o kilometr na prawo, do łączki podleśnej, na którą zwykł był wychodzić, między innemi, wspaniały szóstak z niepospolitem urożeniem. Trzecią bryczkę posłano na lewo, w niższe strefy lasu. Bryczka Werci miała się wspinać na samą Winną Górę, zajmującą środek lasu. — Pamiętajcie tylko — mówiła wesoło — że ja z Jankiem będę buszowała koło szczytu. Nie grzmijcie w naszym kierunku. — Wszystkie nasze kule uwięzną w kozłach — odpowiedział ktoś buńczucznie. — No, no, już ja was znam. A teraz zwijajcie się, bo już sarny zaczynają się ruszać. Naczelna bryczka podjazdowa wjeżdżała w las, pod górę nie stromą, lecz powoli, bo już w każdem miejscu można było spodziewać się spotkania z sarnami. Janek i Wercia nabili sztucery i rozglądali się na wszystkie strony; jeżeli porozumiewali się, to szeptem. — Patrz, patrz... na linji, na prawo, stoi jedna sztuka — szepnął Janek, zwieszając już nogę na stopień bryczki. Wercia chwyciła szybko za lornetkę: — Ej, nic — stara koza jałowa — znam ją. Jechali znowu bez słowa, wiercąc zarośla badawczemi spojrzeniami. Nie zachodziła dla nich potrzeba żadnych porozumień. Bo, że las przyciemniał, stawał się coraz zawilszym i fantastyczniejszym, że do żywicznego zapachu mieszały się wonie coraz nowe jakichś ziół i kwiatów, szmery jakichś poników niewidzialnych, czarowne pobrzęki usypiającej lutni leśnej — o tem nie mówili młodzi, pochłonięci chwilowo przez zabawę łowiecką. Nasiąkali tylko podświadomie pogodą i zdrowiem. Droga zwężała się, dziczała i stawała się coraz bardziej stromą. — Tu już musimy iść pieszo — rzekła Wercia. — O podjeżdżaniu kozła nie może być mowy. Gąszcz i wąwóz będzie zaraz. Gąsior! — zwróciła się do woźnicy — niech Gąsior podjedzie tam do dwóch dębów i czeka na nas. Szczyt leśnego pagórka przedstawiał widok niezwykły. Stok jego, wystawiony na południe, pokryty był rządkiem, wymierającem zadrzewieniem, w przeciwieństwie do sąsiedniego lasu, urządzonego normalnie w młodsze i starsze zagaje. Pośród chudych drzewek i wysokich chwastów widniały zasadzone niegdyś regularnie rzędy krzaków winnych. I te były przetrzebione, skarlałe, rozpełzłe po ziemi, zadziwiały jednak samem swem istnieniem pośród lasu. — Co to? Zarzucona winnica? — zapytał Skumin. — A tak, stara winnica. Są w papierach ślady istnienia jej od 17-go wieku — odpowiedziała Wercia. — Dlatego cały ten kawał lasu nazywa się Winna Góra. — Ciekawy tu kraj i ślady odwiecznej kultury — zauważył Skumin. — Wino sadziliśmy niegdyś w polu. Bo nie widzę śladów dawnej osady mieszkalnej... Może są gdzie wpobliżu? — Niema — odrzekła Wercia. — Są tu kozły, więc sprawiajmy się cicho. Natrafili wkrótce na wąwóz, który trzeba było zgłębić do dna i wyleźć na odkos przeciwległy. Pani Wercia pokonywała te trudności zręcznie i technicznie, czepiając się krzaków przy wspinaniu się w górę, a opierając się na obcasach przy schodzeniu. Zauważyła z przyjemnością, że Skumin radzi sobie niegorzej od niej i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Ceniła bowiem bardzo gimnastyczną sprawność i sportowe wyszkolenie. Zanim wyszli — na skraj wąwozu, zakomenderowała szeptem: — Wychylmy tylko głowy i patrzmy. Tu codzień wychodzi tęgi kozieł. Rzeczywiście, gdy wyjrzeli z wąwozu, zobaczyli na polance wpobliżu krzaków płowy profil sarny. Ale oboje poznali odrazu, że to koza. Janek spojrzał rozczarowanemi oczami na kuzynkę, która odpowiedziała ledwie dosłyszalnie: — Widzisz? Koza ogląda się za nim. Nie bój się, on zaraz przyjdzie do niej. Przyklękli u brzegu wąwozu, zbliżeni do siebie twarzami. Gdy mówiła cichutko, Janek poczuł upajający powiew jej oddechu, niby lotną treść pocałunku. Ale ona wytężonem spojrzeniem wywoływała tylko kozła, którego obiecała stanowczo. Jakoż zjawił się po minucie, niby wytresowany i posłuszny, kozieł-szóstak, na wygodny strzał o kilkadziesiąt kroków. Pani Wercia pociesznemi minami rozkazywała Jankowi: — „Walże go, a prędzej!“ — Skumin przyłożył nieznany sztucer do ramienia — i wystrzelił. Koza prysnęła wyciągniętym cwałem i przepadła w krzakach, kozieł zaś wyprostował szyję i trwał na miejscu przez sekyndę, jedną — drugą. Zanim minęła trzecia, huknął strzał Werci i kozieł padł rażony śmiertelnie. Chociaż pogromczyni nie wyglądała szyderczo, owszem radośnie, z rumieńcem na policzkach i błyskami w oczach, Skumin nie poczuwał się do wdzięczności za poprawkę jego strzału, raczej czuł się upokorzonym. Zaczął wydziwiać: — Bo też sztucer jakiś... niedobrze leży w ręku i nie ma wagi na przód... — Para od mojego i wcale nie gorszy. Trzeba tylko brać na cienką muszkę. — Nie wiedziałem. Mogłaś mnie uprzedzić. — Mogłeś i ty zapytać, albo wypróbować sztucer do celu przed wyjazdem. Skumin poczuł naraz, że zewszechmiar niepolitycznie jest sprzeczać się z gościnną panią lasu i uroczą kuzynką. Rozpromienił twarz trochę sztucznie i rzekł: — Zdarza się staremu nawet myśliwemu spudłować kozła. A tu i strzelba nieznajoma, i ciągła twoja obecność tuż przy mnie... — Przeszkadzałam ci? Pierwszy raz to słyszę! Wszyscy mi mówią, że przynoszę szczęście na polowaniu. — Nie wątpię, Werciu. Ale i odciągasz uwagę od zwierzyny ku sobie. Błysnęła ku niemu szybkiem, badawczem spojrzeniem i, uspokojona, — że Janek nie ma już do niej urazy za strzał, mówiła: — Zgórowałeś kozła, Janeczku. Widziałam, jak kula uderzyła w gałąź, tuż nad jego głową. Kozieł poczuł kontuzję i zgłupiał, a ty... — Zgłupiałem także, chcesz powiedzieć? — Janku! Nie chcę się kłócić, tylko ci tłumaczę. Widzę, że nie strzelasz z drugiej lufy, a kozieł zaraz uskoczy w krzaki... Cóż miałam począć? Sprzątnęłam go. Tłumaczyła gorąco. Ożywienie jej twarzy mieniło się od łowieckiego do zalotnego. Rzucała Jankowi prosto w twarz wyrazy dobitne i pachnące. Aż on pozbył się wszelkiej ambicji strzeleckiej, chwycił obie jej ręce i rzekł mniej dorzecznie, niż namiętnie: — Masz słuszność, Werciu. Dziękuję ci... — Dziękować niema za co. Owszem, ja cię... przepraszam. W oczach jej zaigrało niby zawstydzenie, bardzo podobne do bezwstydu. Usta były za blisko jedne drugich. Janek pochylił się i chwycił krótki, lecz mocny pocałunek. Cofnęła się, jednak po chwili przyzwolenia. Gdy zaś on, ośmielony, przymawiał się o powtórzenie, odsunęła się ruchem stanowczym: — A nie! Do razu sztuka. I zawołała: — hop! hop! na służbę, aby zabrała ubitego kozła. Towarzystwo zjechało się wkrótce do kupy, bo już słońce zaszło. Cztery bryczki powracały do domu w poprzednim ordynku. Janek i Wercia na przedzie. Skumin zdał sobie sprawę, że ta pozycja naczelna w szeregu wyłączała możliwość porozumień w stylu tamtych, nad wąwozem. Gdyby nawet jechali odosobnieni i osłonięci tajemnicą lasu, Janek nie spodziewałby się no w ego wybuchu czułości. Wercia siedziała obok niego, nie okazując zbytniego wzruszenia, małomówna; nie spoglądała nawet na towarzysza. Jankowi zaś smak ust towarzyszki działał jeszcze na mózg durem upajającym. Pod wpływem tego duru wieczór, piękny sam przez się, wydawał się cudownym. Nad rozłogami pól złotych na rżyskach, amarantowych na koniczynach nasiennych, szmaragdowych na łąkach, rozsnuwały się opalowe mgiełki pozachodnie, gaszące lubym chłodem resztki dziennego upału. Kopuła niebios, płowiejąc i blednąc, zdawała się prowadzić w nieziemskie zachwyty. A na prawo od drogi zawisł sierp nowego księżyca, zapalony już jasno. Jankowi zebrało się na sentyment: — Patrz, Werciu, nowy księżyc na prawo — to dobra wróżba. — Dla kogo? — odezwała się Wercia, pierwszy raz w tej powrotnej jeździe zaglądając głęboko w oczy Janka. — Może dla nas? — zaryzykował. — Nie wiem — wzruszyła ramionami — nie zależę od księżyca.

jan janek nie jest wcale tekst